Rozdział III "Zmiany"

Podkład muzyczny

 

Na korytarzu liceum Death’s School panował wesoły harmider. Właśnie przed chwilą zabrzmiał dzwonek, obwieszczający początek przerwy na lunch. Z każdą kolejną sekundą, na korytarzu robiło się coraz ciaśniej i głośniej. Popularne dziewczyny, na swój widok biegły w swoją stronę, rzucały się sobie w objęcia, krzyczały lub piszczały, jak gdyby nie widziały się kilka miesięcy, a nie zaledwie godzinę temu. Sportowcy stali obok szafek, a na swój widok reagowali inaczej niż dziewczyny. Łapali się za dłonie, po czym zderzali się barkami. Część uczniów chodziła po korytarzach, rozprawiając między sobą o różnych, niekoniecznie szkolnych sprawach. Jeszcze inni bawili się komórkami, albo wysyłali SMSy. Przechodząc przez szkolny korytarz, czasami można było natknąć się na młodzież, usiłującą powtórzyć materiał przed zbliżającym się testem. Nikt z nich już nie pamiętał o wypadku autobusu szkolnego, w którym zginęło ponad trzydzieści osób. A przecież minęło tylko trochę ponad miesiąc. Ale nie była to zła wola ludzi, którzy zostali. Tamte okrutne wspomnienia zostały, zatarte przez codzienne problemy, naukę, spotkania towarzyskie, kłótnie i nowe miłości. I tylko Ci, którzy mieli w tym autobusie kogoś bliskiego, opłakiwali jego śmierć. Zadawali pytanie, dlaczego to ich (dziecko/przyjaciel/siostra/brat) musiał/a/o zginąć. Ale w tym nie było niczyjej winy. Nikt nie był w stanie przewidzieć, że kierowca tira dostanie padaczki na tym odcinku drogi. A to przecież było Death Falls. Miasteczko liczące 2254 mieszkańców, znajdujące się w hrabstwie Wilcox. Miasteczko, w którym śmiertelność, była wyższa niż gdziekolwiek indziej, w całym stanie Alabama. 

W całej szkole było tylko jedno miejsce, gdzie cisza trwała nieprzerwanie, nawet w czasie długiej przerwy. I tam teraz przebywała wysoka, kasztanowłosa dziewczyna. Katherina Cat siedziała na podłodze w łazience dla dziewcząt. Pomieszczenie znajdowało się na parterze. Było stare, zniszczone i rozpadające się. Umywalki w niektórych miejscach były ukruszone, lustra nad nimi popękane. Lawendowe płytki odpadały od ścian. Kiedy zaglądało się do malutkiej części, gdzie znajdowały się ubikacje, pierwszą rzeczą, która rzucała się w oczy, były zepsute spłuczki i połamane stojaki na papier toaletowy. Szkoła już od kilkunastu miesięcy miała tę łazienkę wyremontować, ale jak to często bywa, brakowało na to środków. Zawsze coś było ważniejsze. Uczennice wolały czekać dłużej w kolejce w łazience na górze, byle tylko nie musieć korzystać z tej. A jednak Katherinie to nie przeszkadzało. Nienawidziła tłoku i hałasu, i tylko to jedno pomieszczenie, w całej szkole, chroniło ją przed obłędem. Dziewczyna przychodziła tutaj nie tylko po to, by załatwić swoje potrzeby, ale także by móc w spokoju porysować i pomyśleć. Kasztanowłosa kończyła właśnie rysunki, które zaczęła rysować wczoraj wieczorem. W pewnym momencie rozległ się szept. Dziewczyna usłyszała go, pomimo słuchawek włożonych w uszy, z których leciała ostra heavy metalowa muzyka. To niemożliwe. Jestem tutaj sama, pomyślała dziewczyna. A jednak szept rozległ się znowu. Teraz nastolatka już nie mogła zrzucić winy na zmęczenie. Po jej plecach przeszły zimne dreszcze. Zdjęła słuchawki, po czym szybko i gwałtownie, razem z rysownikiem i ołówkiem, wrzuciła je do torby. Ostrożnie podniosła się z ziemi i powoli podeszła do drzwi. Szept nasilił się. Dziewczyna delikatnie uchyliła plastikowe drzwi i wyjrzała na korytarz. Był prawie pusty. Nastolatka spojrzała na swój zegarek z The Vampire Diares, który dostała na piętnaste urodziny. Do końca przerwy zostało jeszcze piętnaście minut. Nastolatka zmarszczyła brwi w zamyśleniu, a pomiędzy nimi pojawiła się pionowa zmarszczka. Katherina zamknęła oczy i maksymalnie wyostrzyła słuch. Wzdrygnęła się, gdy głos rozbrzmiał koło jej ucha. Po jej plecach spłynął zimny pot, ale nie odwróciła głowy. Nie mogła sobie pozwolić, nawet na chwilę dekoncentracji. Po chwili został tylko ten jeden, obcy głos. Niski, chrapliwy, pasujący bardziej do dorosłego mężczyzny, niż nastolatka w przedziale wiekowym 16-19 lat. A jednak z każdą kolejną sekundą głos stawał się coraz bardziej znajomy. Z gardła nastolatki wydobył się jęk, gdy rozpoznała, do kogo należy. To był Emil Scott. Ten najprzystojniejszy chłopak w całej szkole, który w dniu wypadku, pomógł jej pozbierać rozrzucone po podłodze książki. Nastolatka wyczuła, że obok niego nikogo nie ma. Musiał rozmawiać z kimś przez telefon, bo nie wyglądał na osobę, która mówi do siebie. Ważniejsze jednak było to CO mówił, a nie do KOGO to mówił.

- Ona jest dziwna. Znaczy cały czas taka była. Odkąd ją znam, to ciągle siedziała, coś rysowała w swoim zeszycie, mruczała do siebie pod nosem. Prawie nigdy nie widziałem, żeby szła gdzieś bez swojej Mp4. A jej oczy? Przerażające… tak bardzo wampirze. Jak przezywał ją kolega z zajęć? Właśnie tak. Wampir – tutaj nastąpił krótki, urywany, złośliwy śmiech. Dziewczyna spięła się cała na te słowa, ale nie uchyliła powiek. – Czuje się taka poszkodowana w tym wypadku, ale ja też tam byłem. A jednak to nie ważne. Zmieniła się. Obserwuje ją i dostrzegam tę subtelną różnicę. Wystarczy spojrzeć na jej ruchy. Są mniej nieporadne. Wydaje się stawać taka jak my. A jednak musimy się upewnić, zanim zrobimy jakikolwiek ruch w jej stronę. Od tego zależy życie wielu – powiedział chłopak, po czym umilkł. Katherina czuła się, jakby przez ostatnie pięć minut, zdążyła wrosnąć w posadzkę. On też tam był. To zdanie ciągle tłukło się po jej głowie. Teraz wszystko powoli zaczęło do niej wracać. On też wsiadał do tego autobusu. A potem, gdy strażacy wyciągali ocalałych, jego już nie wyciągnęli. A może go po prostu już wtedy nie było w środku? pomyślała dziewczyna. A jeśli, to skąd on może wiedzieć, co mi się przydarzyło. A jeśli… nie, to nie jest możliwe, pomyślała nastolatka i pokręciła przecząco głową. Wtem rozległo się skrzypienie drzwi. Dziewczyna obróciła się gwałtownie. Po sekundzie poczuła, jak czyjeś ciało, pod naporem jej siły uderza o ścianę, a z gardła postaci wydobywa się jęk bólu. Kasztanowłosa przechyliła głowę w bok jak pies i przyjrzała się jej. Był to chłopak. Rudy z krzywym nosem i mnóstwem piegów. W jego brązowych, brudnych oczach dostrzegła głębokie zaskoczenie.

- Co tu robisz? – zapytała dziewczyna, a gdy nie odpowiedział przycisnęła go mocniej do ściany – Co tu robisz? W łazience dla dziewczyn? – ponowiła pytanie, patrząc mu w oczy. Chłopak spróbował odwrócić swój wzrok od przeszywającego spojrzenia dziewczyny. Nastolatka z trudem powstrzymała się od westchnienia. Ludzie zawsze tak reagowali. Jej oczy były dziwne. Bardzo wampirze.

- On kazał sprawdzić, czy tu jesteś. Emil. Szukał cię – w końcu odpowiedział rudzielec i ponownie jęknął, gdy z głuchym łoskotem, upadł na podłogę. Dziewczyna pochyliła się nad jego uchem.

- Przekaż mu, żeby sam mnie poszukał. Możesz go ostrzec, że z takimi jak on, lubię bawić się w chowanego – wyszeptała. - Nikomu nie piśnij ani słowa o tym co zrobiłam, jasne? Nikt i tak Ci nie uwierzy, a tylko się skompromitujesz w oczach kumpli – dodała jeszcze i odsunęła się. Chłopak chciał coś jeszcze powiedzieć dziewczynie, ale ta razem ze swoją torbą, już zdążyła, zniknąć za zakrętem.

***

 Podkład muzyczny

Noc okryła ziemię czarnym płaszczem. Na niebie nie było ani jednej gwiazdy. Tylko wielki, jasny Księżyc. Panowała tutaj zbawienna cisza. Ludzie już pozamykali się w swoich domach, chcąc odpocząć od dnia pełnego hałasu i problemów. Ulice i chodniki były puste. Od czasu do czasu jakiś pojedynczy samochód przejeżdżał z szumem jezdnią. Katherina Cat wracała właśnie do domu ze spotkania Tajemniczych Rysowników. Zboczyła z bezpiecznej, głównej ulicy, by skręcić w ciemną uliczkę prowadzącą do osiedla domków jednorodzinnych. Uliczka ta była długa, lecz wąska. Tworzyła ją przerwa między dwoma budynkami z cegły. Stały tam kontenery, jakieś stare pudła, rozwalone gazety. Pomiędzy wszystkimi śmieciami, przeciskały się szczury. Wieczór był ciepły, jak na tę porę roku. A jednak po chwili, zaczął wiać zimny wiatr i rozrzucać gazety oraz włosy dziewczyny. Nastolatka była już w połowie drogi, gdy usłyszała szmer. Wzdrygnęła się i rozejrzała dookoła, ale w tej ciemności niczego nie była w stanie dostrzec. Przycisnęła torbę mocniej do piersi i przyśpieszyła kroku, by jak najszybciej znaleźć się w swoim bezpiecznym domu. Podgłośniła piosenkę w Mp4, by dodać sobie odwagi. Kiedy znajdowała się już prawie na końcu uliczki, odetchnęła głęboko i przystanęła w miejscu. Wtem poczuła na swoim karku czyjś zimny oddech. Obróciła się gwałtownie, nabierając powietrza w płuca, by w razie czego krzyknąć. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Koszmar znów się jej ukazał. Śmierć wyglądała tak, jak ją zapamiętała. Była może tylko trochę bardziej zgarbiona, ale to wcale nie sprawiało, że wyglądała mniej przerażająco. Biała czaszka. Te same puste oczodoły, z których wypływały krwawe łzy. Zwisające pozostałości ust. Powietrze uleciało z dziewczyny, jak z przekutego balonu, gdy Śmierć bladą dłonią zakryła jej usta.

- Nie bój się – przemówiła. – To nie Twój czas. Gdybyś miała zginąć, zabrałabym Cię już wtedy, w autobusie. Na razie jesteś bezpieczna. Z mojej strony nic Ci nie grozi. Obiecałam Ci nowe, lepsze życie. I podaruję Ci je już nie długo. Śledzę Twoje poczynania już od dawna. Na razie lepiej słyszysz i jesteś silniejsza, ale to jeszcze nie koniec. Przemiana będzie się dokonywać jeszcze bardzo długo. Pamiętaj, że Cię pilnuje. Nie dziw się niczemu, co Cię spotka, a ja wrócę do Ciebie i wszystko Ci wyjaśnię, gdy nadejdzie na to pora. Być może sama wszystko odkryjesz i zrozumiesz. A teraz wracaj do domu. Będę Cię chronić – rzekła Śmierć i rozpłynęła się w ciemnej mgle. Katherina stała jak skamieniała. Serce biło jej szybko i nierówno, ślina nie była w stanie przecisnąć się przez gardło. Kiedy znów rozległ się szmer, obróciła się na pięcie i biegiem rzuciła się w stronę domu.

***

Zamek zaskrzypiał cicho, gdy dziewczyna przekręciła w nim klucz. Otworzyła drzwi i weszła do środka. W progu przywitał ją pies. Była to suczka, labladorka o wdzięcznym imieniu Chelsea. Ją najtrudniej było przewieźć z Polski, aż tutaj. Była już stara i schorowana. Łapy odmawiały jej posłuszeństwa, a wzrok coraz bardziej słabł. Nastolatka pochyliła się i podrapała ją za uchem.

- Co tam, staruszko? - zapytała, a pies zamachał radośnie ogonem. Dziewczyna wstała i przeciągnęła się.

- Cześć, mamo! – krzyknęła, gdy dostrzegła matkę siedzącą, na narożniku przed telewizorem i oglądającą wiadomości.

- Hej, Katarzyno – odkrzyknęła, nie odwracając wzroku od szklanego ekranu. Nastolatka westchnęła. Tylko mama zwracała się do niej jej pełnym, polskim imieniem – Czy ktoś cię odprowadził? – zapytała z troską matka.

- Jasne, jak zawsze – skłamała dziewczyna bez mrugnięcia okiem. Przecież nie mogła jej powiedzieć, że nie ma przyjaciół. Była zbyt nieśmiała, by zagadać, a kolor oczu dodatkowo utrudniał jej relacje z ludźmi. Gdyby wyznała matce prawdę, najpierw dostałaby karę za to, że wraca sama do domu, a dopiero potem matka zaczęłaby wypytywać ją dlaczego tak jest. Katherina wiedziała, że lepiej było, gdy mama nie znała całej prawdy. Dziewczyna chciała, by rodzicielka widziała w niej szczęśliwą, lubianą i bardzo wygadaną córeczkę. Bo właśnie taki obraz siebie jej pokazywała.

Katherina zdjęła swoje trampki i ułożyła je w równym rządku, zaraz obok butów pozostałych członków rodziny. Stanęła w drzwiach salonu. Było to duże, przestrzenne pomieszczenie. Pierwszym, co rzucało się w oczy, było ogromne okno i drzwi prowadzące na duży taras. Na równoległej ścianie, na samym środku wbudowane było okno, które teraz było zasłonięte przez rolety antywłamaniowe. Na lewo od niego stał regał z książkami. Na środku, obrócony w stronę północnej ściany, stał beżowy narożnik. Można z niego było oglądać filmy na dużej plazmie.

Kasztanowłosa podeszła do narożnika i usiadła obok mamy. Plecami oparła się o jej ramię, a nogi przerzuciła przez jeden z podłokietników. Mama pogłaskała ją, po czym pocałowała ją w głowę. Jedna dłonią gładziła córkę po ramieniu. Dziewczyna przymknęła oczy. Znów czuła się, jakby miała dziesięć lat. Kochana, bezpieczna, bez żadnych problemów. Bez obowiązku podejmowania trudnych decyzji. Leżała tak kilka minut, a gdy poczuła, że zmęczenie próbuje przejąć kontrolę nad umysłem, przekręciła się w bok i usiadła normalnie. Tym samym oderwała się od ciepłego ramienia rodzicielki.

- Idę już na górę, mamo. Jestem bardzo zmęczona – powiedziała Katherina i pocałowała mamę w policzek. – Kocham Cię – szepnęła, po czym szybko wbiegła schodami na górę. Po kilku sekundach rozległ się trzask zamykanych drzwi. Mama dziewczyny spojrzała na zegarek. Wskazywał wpół do dziesiątej. Niepokoi mnie jej zachowanie. Muszę z nią porozmawiać, pomyślała Marzena, podnosząc się z kanapy. Zanim zdążyła choćby wejść na schody, w domu rozległ się krzyk.