Prolog: Morderstwo ma wiele twarzy...

Do sterylnego pomieszczenia wpadało światło księżyca, rzucając na ściany długie, straszne cienie. Na szpitalnym łóżku, stojącym pod oknem, leżała drobna dziewczyna. Jej długie czarne włosy rozrzucone były po poduszce. Oddychała płytko i bardzo cicho. Małe, blade ręce leżały nieruchomo na białej pościeli. Przez prawie przezroczystą skórę można było zobaczyć niebieskie, cienkie żyłki. Światło księżyca nadawało skórze upiorną bladość. Dziewczyna miała pełne, czerwone usta i pieprzyk nad górną wargą. Jej długie rzęsy rzucały cienie na policzki. Piękną twarz szpeciła tylko jedna rzecz: długa, ciemna szrama, biegnąca od lewego ucha w poprzek policzka, aż do kącika warg. Maszyny obok łóżka wydawały ciche dźwięki. Ktoś otworzył drzwi wpuszczając do środka światło lamp. Pielęgniarka podeszła do dziewczyny na łóżku i dotknęła jej przegubu, by zmierzyć puls. Pogładziła ją po włosach, poprawiła kroplówkę i wyszła, zamykając drzwi z cichym kliknięciem. Palec dziewczyny drgnął, a maszyna natychmiast to zarejestrowała. Ciszę panującą w całym pomieszczeniu, przez dłuższy czas, zakłócał tylko odgłos aparatury. Po kilku lub kilkunastu minutach, drzwi znów się otworzyły, a do środka weszła postać w kapturze. Podeszła i pochyliła się nad twarzą chorej. Dziewczyna otworzyła oczy. Jej ciało wygięło się w łuk, a z ust wydobył się bezgłośny krzyk. Maszyna zaczęła piszczeć jak oszalała, a tętno zaczęło szybko spadać. Postać przypatrywała się temu bez cienia emocji. Odsunęła się tylko w mrok oczekując na kulminacyjny moment. Już po kilku sekundach, ciało czarnowłosej opadło na biały materac. Dziewczyna błysnęła jeszcze tylko białkami, a z jej ciała uleciała biała mgła. Zaczęła ona po chwili przybierać, ludzki kształt. Postać skryta w cieniu wzięła głęboki wdech i zachłysnęła się, gdy mgła z bezgłośnym krzykiem wleciała w nią. Postać oblizała się, po czym zniknęła w obłoku czarnego dymu. Dziewczynę spotkał los gorszy od śmierci.